admin
Όσο ανοίγει το κοινό και γίνεται πιο ευρύ, είναι σχεδόν αδύνατο να ικανοποιήσεις την όρεξη του” εξηγεί ο Γιώργος Παπαγεωργίου.
Ο Γιώργος Παπαγεωργίου παραχώρησε μια εξοντωτική συνέντευξη στο περιοδικό Hello και στη δημοσιογράφο Σόνια Μαγγίνα, μιλώντας τόσο για τις τηλεοπτικές όσο και για τις θεατρικές του προσπάθειες. Μεταξύ άλλων, ανέφερε την πολυπλοκότητα των καλλιτεχνικών του αναζητήσεων και την δυσκολία στη διαχείριση της αποδοχής του κοινού στο αποτέλεσμα της.
Η καρδιά σου πού ακουμπάει περισσότερο; Γιατί ασχολείσαι με τόσα πολλά, γράφεις, σκηνοθετείς, παίζεις στο θέατρο και η ταλαιπωρία αυτή ισχύει και για τη μουσική.
Η ανάγκη ουσιαστικά είναι μία. Σου αφηγούμαι μια ιστορία. Όσον αφορά την καρδιά που αναφέρεις, με οδηγεί στο να εκφράσω με τον δικό μου τρόπο, εκεί ακουμπάει. Δε σημαίνει ότι ο δικός μου τρόπος είναι κάτι εκπληκτικό και φοβερό. Είναι απλά η δική μου προσωπική έκφραση. Δεν μπορώ να πω πως όλα όσα κάνω έχουν κομμάτια της ψυχής μου, αλλά πάντα υπάρχουν δουλειές που με αγγίζουν σε βάθος.
Πιστεύω ότι περιγράφεις τον τρόπο με τον οποίο σε κάποια στιγμή η τέχνη γίνεται επαγγελματική. Η δυσκολία σε αυτό που λες είναι πως παραμένεις προσηλωμένος στην αρχική σου επιθυμία να εκφράζεις το εαυτό σου με τον δικό σου τρόπο.
Είναι κάτι που έχεις ζήσει;
Για να είμαι ειλικρινής, αισθάνθηκα κάτι ανάλογο μετά την παράσταση “Αρίστος”, που ήταν η πρώτη μου σκηνοθεσία. Μετά την αναγνώριση που έλαβε, δυσκολεύτηκα να διατηρήσω την αυθεντικότητά μου. Απαιτεί προσοχή. Αν το στόχος αλλάξει και επικεντρωθείς σε να δημιουργήσεις μια ακόμα επιτυχία, τότε το παιχνίδι έχει χαθεί. Αυτό δεν είναι το σωστό κίνητρο για μένα. Το κίνητρο πρέπει να είναι καλλιτεχνικό, όπως το ορίζει καθένας. Εγώ θέλω να αφηγούμαι ιστορίες, για τον Αρίστο, την Γιαννούλα την κουλουρού και άλλα. Επιπλέον, όσο το κοινό μεγαλώνει και γίνεται πιο ευρύ, είναι σχεδόν αδύνατο να ικανοποιήσεις την όρεξή του. Επομένως, είναι σημαντικό να παραμένεις πιστός στην αρχική σου έμπνευση για να δημιουργήσεις κάτι, είτε μια παράσταση είτε ένα τραγούδι, και στη συνέχεια, αν έρθει μια νέα επιτυχία, καλώς. Αν όχι, πάλι καλώς.
Γιατί υπάρχουν καλλιτέχνες που πέφτουν σε απόγνωση, σε μια ανέπαφη καταδίωξη επιβεβαίωσης, είτε καλλιτεχνικής είτε οικονομικής, που δεν έχει τέλος. Είναι μια ανικανότητα που δεν τελειώνει ποτέ και είναι μοιάζει κενή. Όταν μπαίνεις στη διαδικασία να κάνεις παρόμοιες διαδικασίες, σπάνια πετυχαίνεις με τον ίδιο τρόπο.
