Αννα Μακρή
«Το 1991 σε μία παράσταση στο θέατρο του Λυκαβηττού γνωρίστηκα με την Αλίκη Βουγιουκλάκη. Έπαιξα μαζί της για 4 χρόνια, μέχρι και τον πρώτο χρόνο της «Μελωδίας της Ευτυχίας», πριν αρρωστήσει. Ένιωθε απόλυτη μοναξιά. Μου είχε εκμυστηρευτεί πολλά πράγματα, γιατί στην περιοδεία κάναμε πολλή παρέα.
Ένιωθα μοναξιά και μου έλεγε ότι όλοι θέλουν να πάνε δίπλα της για να πάρουν κάτι από τη λάμψη της. Ήταν αλήθεια αυτό. Λίγοι άνθρωποι την αγάπησαν πραγματικά. Ο Δημήτρης Παπαμιχαήλ την αγάπησε πολύ, δεν θα ξεχάσω πώς την κοιτούσε στα μάτια. Δεν την ξεπέρασε ποτέ. Κι εκείνη τον αγαπούσε πολύ αλλά η ζωή τους είχε πάει αλλού.
Ο Παπαμιχαήλ είχε άλλες βλέψεις στο θέατρο, ήθελε περισσότερη κουλτούρα, όχι όλο αυτό το εμπορικό. Δεν υπήρχε ανταγωνισμός μεταξύ τους. Την είχε βάλει να παίξει και κάποια έργα που δεν πήγαν καλά και μετά ήρθαν οι προστριβές.
Κατά τη γνώμη μου την Αλίκη Βουγιουκλάκη την είχε παρασύρει η υπερβολική αγάπη του κόσμου και είχε εγκλωβιστεί μέσα σε αυτήν. Σε περιοδεία μαζί της έζησα απίστευτα πράγματα, δεν περίμενα τέτοια λατρεία, ήταν κάτι το ασύλληπτο. Μου έλεγε ότι δεν ήθελε να ξυπνήσει μια μέρα και να μην τη θυμάται κανένας.
Επίσης, δεν ήθελε να γεράσει. Μου το έλεγε. “Εγώ θα φύγω νωρίς, δεν θα τους αφήσω να με χλευάσουν, να με δουν γερασμένη, γιατί με περιμένουν στη γωνία”. Έτσι αισθανόταν, παρ’ όλη τη λάμψη που είχε. Θυμάμαι μου έλεγε “θα δεις ανθρώπους που αυτή τη στιγμή με φτύνουν να έρχονται πάνω από τον τάφο μου να γλείψουν αυτό το φτύσιμο”».
Πηγή: athensmagazine.gr
