Πως τους ξeχέzεις έτσι ρε Νταλάρα

Η άποψη μου για τον Γιώργο Νταλάρα, συνοψίζεται στην διαχρονική ατάκα του αείμνηστου Χάρρυ Κλυνν «δεν μας χέzeις ρε Νταλάρα…»

Δεν μιλάμε για τον καλλιτέχνη που είναι κορυφή αλλά για το όλο πακέτο. Ο Νταλάρας έχτισε καριέρα με θεμέλιο την δηθενιά, ξεκίνησε ως…τροβαδούρος της αριστεράς τραγουδώντας για την εργατιά και στην πορεία όλα πήγαν περίπατο.

Δεν είμαι από αυτούς που θεωρούν πως για να είσαι αριστερός πρέπει να είσαι και φτωχός, ούτε θα κατηγορούσα τον Κουτσούμπα πχ επειδή φοράει Rolex. Το θέμα είναι αυτό που πρεσβεύεις μέσα από την τέχνη σου ή όποια ιδιότητα κουβαλάς, να υποστηρίζεται από γενικότερη στάση ζωής.

Στην κατηγορία Νταλάρα βάζω και την Λιάνα Κανέλη, αδιάφορα τα τετραγωνικά της μεζονέτας της όταν συγχρωτίζεσαι με το σύστημα που υποτίθεται πως πολεμά. Δεν γίνεται το πρωί στην Βουλή να εξαπολύεις μύδρους κατά του κεφαλαίου και το βράδυ να χαριεντίζεσαι στα gala με τον Βαρδινογιάννη και την Γιάννα Αγγελοπούλου.

Για την φτωχολογιά τραγουδούσε κι ο Καζαντζίδης, η καθημερινότητά του όμως ήταν εναρμονισμένη με αυτό που έβγαζε ως καλλιτέχνης.

Ότι κι αν πιστεύω για τον Νταλάρα πάντως, του βγάζω το καπέλο για το χώσιμο που έκανε στους δημοσιογράφους.

Τι συνέβη χοντρικά:

Κάτι είπε ο Νταλάρας -μικρή σημασία έχει ποιον-, αυτός ο κάποιος απάντησε, όπως και μερικοί πέριξ του κύκλου. Και οι δημοσιογράφοι περίμεναν τον Νταλάρα έξω από εκδήλωση ζητώντας του να σχολιάσει, ρωτώντας τον αν θα απαντήσει, αν μετάνιωσε κλπ.

Τι διαφορά έχει όλο αυτό άραγε, με την παραδοσιακή συνήθεια στα χωριά και τις γειτονιές της χώρας των προηγούμενων δεκαετιών, όπου η κυρία Μαριγώ κουτσομπόλευε την Χάιδω από απέναντι, με την γειτονιά να βουίζει για το γεγονός βάζοντας λόγια και στις δυο;

Το ίδιο ακριβώς συμβαίνει και στην ελληνική τηλεόραση, είπε κάτι ο Α για τον Β, ο Β απάντησε, κάπου εκεί πήρε θέση ο Γ και να΄σου μπάχαλο.

Και συνωστίζονται οι μαρκουτσοφόροι ζητώντας από τον κάθε Νταλάρα να απαντήσει σε αυτό που προηγουμένως είχε απαντήσει κάποιος άλλος, με μια κοινωνία σε ρόλο γειτονιάς του 60 να καταναλώνει ότι της σερβίρουν, μια και η αποχαύνωση είναι το πλέον εξελιγμένο όπιο των καιρών μας.

Από πολύ παλιά η αθλητική δημοσιογραφία ήταν συνυφασμένη με το περιθώριο, στο άκουσμα πως είσαι αθλητικός συντάκτης η απάντηση ήταν «ασχολείσαι με άρτον και θεάματα»

Παρά τα προβλήματα πάντως που υφίστανται παντού άλλωστε και ειδικά σε σχέση με την συνομοταξία που ξεμπρόστιασε ο Νταλάρας, το επίπεδο είναι μέρα με την νύχτα.

Τελειώνει ο αγώνας και διαβάζεις απόψεις, αναλύσεις, κριτικές, άρθρα. Κατευθυνόμενα και μη, σωστά ή λάθος, αναγκάζεις το μυαλό σου να στροφάρει για να τα εντοπίσεις, καταλήγοντας έτσι στο δικό σου συμπέρασμα.

Με τα δεδομένα των μαρκουτσοφόρων του Νταλάρα, μετά από Ολυμπιακός – Παναθηναϊκός οι δημοσιογράφοι θα στήνονταν έξω από το σπίτι του Κώτσιρα, ρωτώντας τον «τι έγινε στην φάση του 64 που σε είδαμε να τα λες κάπως αγριεμένα με τον Φορτούνη» με τον τελευταίο να απαντά «τίποτα σπουδαίο, απλώς δεν μπορούσε να με περάσει και εκνευρίστηκε»

Ο συρφετός μεταφέρεται αστραπιαία έξω από το σπίτι του Φορτούνη, όπου του γνωστοποιούν τους ισχυρισμούς του Κώτσιρα για να εισπράξουν την απάντηση «όχι και δεν μπορούσα να τον περάσω, γιογιό τον έκανα στο ματς»

Καπάκι σπίτι του Κώτσιρα «ο Μασούρας λέει πως σας έκανε γιο γιο, τι του απαντάτε;»

Και βάλε με το μυαλό σου τους παρουσιαστές της εκπομπής σε ρόλο Λιάγκα, να δίνουν κατευθύνσεις από το στούντιο.

Δεν είναι δημοσιογραφία αυτό, μιλάμε για κατιναριό της κακιάς ώρας.

Ούτε αλήθεια αναζητούν, ούτε θέματα που είναι κρυμμένα και δεν κάνει να τα μάθουμε, ούτε ακούμε έστω δείγμα κριτικής σκέψης.

Τα θέματα τα δημιουργούν οι ίδιοι κι αν όχι, σίγουρα τα συντηρούν, γιατί απλούστατα είναι εύκολα, δεν απαιτούν ούτε σκέψη, ούτε προσπάθεια, ούτε έρευνα, ούτε περικλείουν κίνδυνο ή ρίσκο.
Χώνεις το μικρόφωνο στην μούρη κάποιου με την ελπίδα να πει κάτι και μετά πας σε αυτόν που απευθύνθηκε, ζητώντας του να απαντήσει.

Μιλάμε για πινγκ πονγκ με τον φερόμενο ως δημοσιογράφο να κάνει το μπαλάκι, με την μόνη διαφορά πως στο πινγκ πονγκ η ρακέτα πηγαίνει στην μπάλα.

Στην περίπτωση μας το μπαλάκι πηγαίνει στην ρακέτα, εκλιπαρώντας να το χτυπήσει.

Θα μιλούσα για φυτά που τα χώνεις στην γλάστρα και πηγαίνουν όπου τα πηγαίνεις, αλλά τα φυτά δίνουν ομορφιά, παράγουν αρώματα.

Μια χαρά τους τα έχωσε ο Νταλάρας λοιπόν.

Αν η ατάκα του Χάρρυ Κλυνν έγραψε ιστορία, αυτή γράφεται εκ νέου ως «πως τους ξeχέzεις έτσι ρε Νταλάρα…»

Γράψτε το σχόλιο σας