alexandros
Έτσι κι εσύ μανούλα μου, μοναδική και αναντικατάστατη. Ξέρω για όλους τους ανθρώπους η μητέρα είναι αυτή που καθορίζει την πορεία τους και την ύπαρξή τους. Εσύ διέφερες όχι μόνο για μένα και τη μικρή μας, αλλά για όλους όσους είχαν την τιμή και την ευτυχία να σε γνωρίσουν και να μοιραστούν στιγμές μαζί σου.
Πάντα μια νότα αισιοδοξίας και γαλήνης, ό,τι και να συνέβαινε σε σένα, με πρώτη προτεραιότητά σου τους γύρω σου. Λάτρευες να δίνεις αγάπη και να προσφέρεις με μια αστείρευτη ενέργεια που πάντα με εντυπωσίαζε.
Τα παιδιά σου πάντοτε ο λόγος ύπαρξης σου! Μόνο για μας τις δυο μπορώ να σε θυμηθώ να γίνεσαι «λύκαινα» για να μας προστατεύσεις και να μας δώσεις ό,τι θα μπορούσε ποτέ να ζητήσει άνθρωπος πάνω σε αυτή την γη. Μας έχτισες τις πιο όμορφες αναμνήσεις που θα μπορούσε να έχει άνθρωπος.
Θυμάμαι τα παιχνίδια μας που συμμετείχες λες και ήσουν παιδάκι κι εσύ, αυτές τις μοναδικές νοστιμιές που δημιουργούσαν τα χεράκια σου, οι μαγικές βόλτες, οι αναντικατάστατες συζητήσεις μας, αυτές οι ατελείωτες αγκαλιές και φιλιά. Πόσο μου λείπουν, ρε μαμά…
Μας έβλεπες να μεγαλώνουμε και έλαμπες από ευτυχία! Πάντα στήριγμα δίπλα μας, δυνατή κι άτρωτη, ή έτσι μάλλον ήθελες να πιστεύουμε για σένα και τα κατάφερνες απόλυτα. Ακούραστος ήρωας και προστάτης. Με μια λύση έτοιμη κάθε στιγμή.
Από μικρό κοpιτσάκι με θυμάμαι να σε κοιτάω και να λιώνω, να λέω και να πιστεύω πως εσύ δεν πρόκειται να φύγεις ποτέ από κοντά μας. Δεν ήταν δυνατή αυτή η σκέψη, παράλογη μπορώ να σου πω!
Πάντα με εντυπωσίαζες και με ξάφνιαζες ως ότου να φύγεις. Εκεί μας περίμενε η μεγαλύτερη έκπληξη που μυαλό ανθρώπου δύσκολα μπορεί να τη χωρέσει.
Μεγαλώσαμε και περάσαμε στο πανεπιστήμιο και οι δυο μας. Αγωνίστηκες για αυτό και, όπως είχες εκμυστηρευτεί στον γιατρό σου, αυτός ήταν ο σκοπός σου. Έτσι κι αλλιώς εσύ τους στόχους δεν τους άφηνες ποτέ ημιτελείς.
Ξαφνικά, λοιπόν, μάθαμε πως έχεις ένα πρόβλημα υγείας, το οποίο φυσικά θα αντιμετώπιζες σαν παλικάρι όπως έκανες σε όλη σου τη ζωή με το οτιδήποτε. Το πιστέψαμε, γιατί σε ξέραμε.
Αλλά αυτόν το σκάρτο τον θάνατο ποτέ δεν τον νίκησε κανείς. Η μαμά ήταν άρρωστη για 15 χρόνια από αυτόν τον διαολεμένο τον καρκίνο! Λίγοι γνώριζαν, μέσα σε αυτούς κι ο μπαμπάς.
Κύρια σκέψη, πάντα απαράβατη, μην το μάθουν τα παιδιά.
Μας τσάκισε αυτή η αποκάλυψη, μα σε θαυμάσαμε ακόμα περισσότερο, η τιτάνια δύναμή σου μας ώθησε για να συνεχίσουμε και να παλεύουμε στην ζωή μας.
Σε ευχαριστώ πολύ για όλα όσα έκανες για μας και που πάντοτε σε όλη τη ζωή μας είσαι δίπλα μας και μέσα στην ψυχή μας!
Της Χριστίνας Ρογκάκου
