Η παρουσία της Άννας Μισέλ Ασημακοπούλου στην επιμνημόσυνη δέηση: Ένα ηθικό καθήκον

Ήταν μια στιγμή πένθους τόσο για την οικογένειά του όσο και για εμένα προσωπικά, μια ανθρώπινη στιγμή” υπογραμμίζει η Άννα Μισέλ Ασημακοπούλου.
Με αφορμή την επιμνημόσυνη δέηση στο Λονδίνο για τον τέως βασιλιά Κωνσταντίνο, η Άννα Μισέλ Ασημακοπούλου παραχώρησε συνέντευξη στο ένθετο Secret των Παραπολιτικών και τη δημοσιογράφο Σάσα Σταμάτη όπου και αναφέρθηκε στην προσωπική της γνωριμία μαζί του και την δύσκολη για εκείνη απώλεια του.
Σε είδαμε πριν από λίγες ημέρες να δίνεις το “παρών” στο κάστρο του Ουίνδσορ, στο Λονδίνο, ανάμεσα σε εκατοντάδες μπλε αίματων, για την επιμνημόσυνη δέηση για τον τέως βασιλιά Κωνσταντίνο. Ήταν ηθικό καθήκον μου και ελάχιστος φόρος τιμής σε έναν άνθρωπο με τον οποίο με συνέδεαν στενοί οικογενειακοί δεσμοί και ισχυρές μνήμες. Κάθε επιμνημόσυνη δέηση για ένα πρόσωπο που ουσιαστικά ανήκει στην οικογένειά σου υπενθυμίζει την απώλειά του, αλλά και το μεγάλο κενό που αφήνει. Ήταν μια προσωπικότητα που είχε πάντα την Ελλάδα στην καρδιά του. Έτσι θα τον θυμόμαστε όλοι μας. Εγώ, τουλάχιστον, έτσι θα τον θυμάμαι.
Παρευρέθηκες και στην κηδεία του πριν ένα χρόνο, αλλά δεν μίλησες ποτέ γι’ αυτό, όπως δεν έχεις τοποθετηθεί ποτέ δημόσια για τους δεσμούς σου με τη βασιλική οικογένεια.
Ήταν μια στιγμή πένθους τόσο για την οικογένειά του όσο και για εμένα προσωπικά, μια ανθρώπινη στιγμή, που δεν προσφέρεται για περαιτέρω σχόλια και δηλώσεις. Είναι στιγμές ανθρώπινες και ο καθένας κοιτάζει να διαχειριστεί τα συναισθήματά του και τις αναμνήσεις που τον πλημμυρίζουν.
Από εμένα, πάντως, δεν θα ξεφύγετε. Έχω διαβάσει ότι ο τέως βασιλιάς ήταν στενός φίλος με τον πατέρα σας και νονός σας. Πώς προέκυψε αυτή η φιλία;
Ήταν μια παιδική φιλία που διατηρήθηκε στο χρόνο. Ο πατέρας μου, Παναγιώτης Ασημακόπουλος, ήταν συμμαθητής με τον τέως βασιλιά στη Σχολή Αναβρύτων. Από τις ιστορίες που έλεγαν έμαθα ότι είχε δημιουργηθεί τότε μια πολύ δεμένη παρέα νεαρών. Τόσο δεμένη που στη συνέχεια ο Κωνσταντίνος, ως διάδοχος, πάντρεψε όλους τους φίλους του και τους βάφτισε το πρώτο παιδί. Πάντρεψε, λοιπόν, τον πατέρα και τη μητέρα μου και λίγα χρόνια μετά βάφτισε και εμένα, με τη σύζυγό του, Άννα-Μαρία.