Παλαιότερα ήμαστε πιο αθώοι. Κάθε χρόνο τα άγχη αυξάνονται. Νομίζω ότι στη ζωή μας πλέον έχει υπεισέλθει ο φόβος σε κάθε επίπεδο.
Σε μία συνέντευξη στο ΒΗΜagazino, η ηθοποιός Βίκυ Παπαδοπούλου μιλά στη δημοσιογράφο Έρη Βαρδάκη. Αναφέρεται στις προκλήσεις της σημερινής κοινωνίας, στις διαφορές με τις προηγούμενες δεκαετίες και θυμάται τις δύο πιο έντονες χρονιές της ζωής της μέχρι σήμερα.
“Αυτό που μπορώ σίγουρα να πω είναι ότι παλαιότερα ήμασταν πιο αθώοι. Κάθε χρόνο τα άγχη αυξάνονται. Νομίζω πως στην καθημερινότητά μας έχει υπεισέλθει ο φόβος σε κάθε επίπεδο. Φοβόμαστε τον συνάνθρωπό μας, ανεξάρτητα αν είναι ο γείτονάς μας,” δηλώνει η Βίκυ Παπαδοπούλου.
“Δε θυμάμαι παλιά να κλειδώναμε τις πόρτες μας στο νησί το καλοκαίρι. Δεν ξέρω εάν ο φόβος αυτός καλλιεργήθηκε από τα ίδια τα γεγονότα που μεταδόθηκαν από τα ΜΜΕ, από εμάς τους ίδιους. Κάθε χρόνο όμως περνάει μου φαίνεται όλο και πιο δύσκολο,” προσθέτει η ηθοποιός.
“Ανήκω σε μία μεταβατική γενιά. Όταν ξεκινήσαμε, τα είχαμε όλα δεδομένα, πίστευαμε ότι όλα θα πάνε καλά και καταλήξαμε να μην έχουμε τίποτα. Και εκτός από αυτό, μεγαλώσαμε σε έναν αναλογικό κόσμο και βρεθήκαμε ενήλικες σε έναν ψηφιακό. Φαίνεται ότι συνεχώς προσπαθούμε να προλάβουμε την εξέλιξη, να κατανοήσουμε, να αφομοιώσουμε και αυτό δημιουργεί μια αμηχανία,” σχολιάζει στη συνέχεια.
“Αν θυμάμαι έντονα μία χρονιά, αυτή ήταν το 2004. Ήταν μία πολύ αντιφατική περίοδος για μένα. Ενώ ο κόσμος πανηγύριζε το Euro και τους Ολυμπιακούς Αγώνες, εγώ είχα χάσει τον πατέρα μου. Επίσης, το 2009, λόγω μιας ασθένειας που είχα να αντιμετωπίσω, ενώ ήταν και η χρονιά που νομίζω ότι οι περισσότεροι αρχίσαμε να αντιλαμβανόμαστε τι μας επιφυλάσσει το μέλλον. Η οικονομική κρίση μάς κοιτούσε κατάματα,” παραδέχεται η Βίκυ Παπαδοπούλου.
