Αννα Μακρή
Η Ελεονώρα Μελέτη υποδέχτηκε στην εκπομπή της «Μεσάνυχτα» την δημοσιογράφο Δάφνη Καραβοκύρη, η οποία περιέγραψε με δραματικό τρόπο τη μάχη της με τις διατροφικές διαταραχές που ξεκίνησε σε ηλικία 15 χρονών και τους λόγους που την οδήγησαν εκεί. «Η νευρογενής ανορεξία δεν ξεκινά μόνη της. Όταν είσαι μικρό παιδί βλέπεις διάφορα στο σπίτι που σε προβληματίζουν. Ανοίγουν πληγές και η νευρική ανορεξία και άλλες ψυχικές νόσοι πάνε και φωλιάζουν. Είχαμε κι εμείς τα προβλήματά μας στο σπίτι και βλέποντάς το τώρα, συνειδητοποιώ ότι ήθελα να φωνάξω και δεν είχα φωνή» είπε η δημοσιογράφος, η οποία αναφέρθηκε εκτενώς στην οικογενειακή κατάσταση που βίωσε ως έφηβος.
«Στα 15 μου άρχισα να ζω με τον πατέρα μου που ήταν εκδότης περιοδικών μόδας και διαφημιστής. Όταν είσαι κορίτσι και βλέπεις τα μοντέλα στο σπίτι σου θέλεις να τους μοιάσεις.
»Στην αρχή τα δυο κιλά που έχασα ήταν φανταστικά και άκουγα εκείνα τα περίφημα σχόλια πως σου πάνε. Άρχισα να μειώνω την τροφή μου. Εμένα μου άρεσε να τρώω 6 μουστοκούλουρα την ημέρα με γιαούρτι και σοκολατούχο γάλα.
»Ήμουν 62 κιλά και σε λιγότερο από χρόνο έφθασα στα 39 κιλά. Έκανα το κόλπο που έκαναν πολλοί. Φορούσα φαρδιά ρούχα και οι γονείς και οι γύρω μου δεν καταλάβαιναν τι συνέβαινε. Αυτοβούλως αποκλειόμουν κοινωνικά. Δεν πήγαινα στα πάρτι και για φαγητό. Αυτή ήταν η αντίφαση της ανορεξίας. Παλεύεις να αδυνατίσεις και στο τέλος δεν είσαι περήφανος για αυτό. Το μυαλό σου δεν είναι καλά. Το βλέπεις αλλιώς. Και εμετούς έκανα και αυτοτραυματιζόμουν. Κάθε πρόσληψη τροφής ήταν και μια τιμωρία», εξομολογήθηκε.
Το σημείο καμπής σε σχέση με την εικόνα που είχε διαμορφώσει για τον εαυτό της ήταν η σχέση με τους γονείς της.
«Είχα μια μαμά που αντέγραφε τα πρότυπα που έβλεπε και όταν στεκόμασταν πλάι στον καθρέφτη την ανταγωνιζόμουν. Ήθελα να γίνω η μαμά μου. Η μητέρα μου πρόσεχε πάντα σε εξαιρετικό βαθμό το σώμα και την εμφάνισή της. Νομίζω σε βαθμό ψυχαναγκασμού.
»Τον πατέρα μου τον έβλεπα σαν φίλο και του έλεγα διάφορα πράγματα. Εγώ τα έλεγα αφιλτράριστα, αλλά εκείνος προσπαθούσε να τα αποκωδικοποιήσει για να καταλάβει τον πόνο μου, που τον έδειχνα μέσα από την έλλειψη πρόσληψης τροφής».
Και θυμήθηκε ένα περιστατικό με τον πατέρα της που έχει μείνει χαραγμένο στη μνήμη της.
«Πήγαμε ένα ταξίδι στο Παρίσι και είχα πάρει μαζί τα μουστοκούλουρα και τα σοκολατούχα ροφήματά μου και με ρώτησε “τι έχω στη βαλίτσα” και του είπα “τα φαγητά μου”. Δεν με επέπληξε και δεν είπε κάτι. Επιστρέφοντας όμως μου είπε αυτό που με τρόμαζε περισσότερο πως “αν δεν σταματήσω θα μπω στο νοσοκομείο και θα μου βάλουν κορτιζόνη”, οπότε θα πάρω τα κιλά αμέσως και με βίαιο τρόπο. Σε εμένα η κορτιζόνη, λόγω χαμηλού σωματικού βάρους, έδειξε αμέσως. Και έπειτα ο πατέρας μου άφησε το φορτωμένο πρόγραμμά του και ερχόταν στο σπίτι να με ταΐσει. Εγώ έκλαιγα πάνω από την κάθε μπουκιά και ο πατέρας μου χαμογελούσε» εξομολογήθηκε.
Τελικά, η Δάφνη κατάφερε να ξεπεράσει το πρόβλημά της, έστω και με πολύ κόπο.
«Φυσικά και κάνω ψυχοθεραπεία. Κάνω από τα 28 μου χρόνια και θεωρώ ότι είναι μια μεγάλη επένδυση στον εαυτό μας. Είχα την τύχη να έχω κοντά μου ανθρώπους που με βοήθησαν και με αποδέχτηκαν για αυτό που είμαι.
Η δουλειά έχει παίξει έναν μεγάλο ρόλο. Το ότι βοηθάς τους ανθρώπους σου δίνει δύναμη. Το να σε επιβραβεύσει κάποιος είναι ένα μπράβο, το παίρνεις μέσα σου, χτίζει ένα τουβλάκι και γεμίζει ένα κενό.
Το να βρεις έναν σύντροφο που σου λέει ότι είναι περήφανος για εσένα και σε θαυμάζει είναι σημαντικό, γιατί βλέπει το μέσα σου και όχι το έξω» αποκάλυψε για τα «στηρίγματα» της ζωής της.
Το συμπέρασμα;
«Όταν το περνάς αυτό δεν καταλαβαίνεις τους κινδύνους. Αν το καταλάβαινες δεν θα το έκανες.
Ήταν ψυχοφθόρο για τον πατέρα μου. Αντίδραση από τη μητέρα μου δεν υπήρξε, οπότε ο πατέρας μου ήταν ο βράχος μου».
